Küçük bir kız çocuğu, yerde ki boş çikolata paketlerine baktı. Her yerde bu paketlerden görüyordu ve tadını çok merak ediyordu. Ama alamıyordu, ailesine de bu paketlerden almak istediği söyleme çekiniyordu.  Çünkü paraları olsa zaten annesinin de babasının da ona o çok merak ettiği çikolata paketlerinden alacağını biliyordu. Okula her gün aynı beslenme çantasını götürürdü, peynirli ekmek ve zeytin, yemeğini yerken okulun arka bahçesine giderdi, arkadaşlarının beslenme çantasını görmelerini veya arkadaşlarının beslenme çantasını görmeyi istemiyordu. Birlikte yediklerinde hem canı çekiyor hem alamıyor diye üzülüyordu… Bu şekilde yıllar geçti o zamanlar kimse bu durumu fark etmemişti yani bizim kızın o paketlerden hiç almadığını… Ortaokul zamanında yakın arkadaşları oldu, artık beslenme götürmüyordu annesi ona her gün bir milyon harçlık verirdi, bir milyon deyip geçmeyin teneffüs arasında bir bisküvi, öğle arasında da meyve suyu ve tost almaya parası yeterdi. “Şimdinin ekonomisiyle karşılaştırmaya çalıştım beynim yandı bu kısmı atlıyorum.” Parası olduğu halde o boş paketlerine uzun uzun baktığı çikolata paketlerinden nedense almak istemiyordu. Bir gün arkadaşlarından biri ona çikolata uzattı "Sen de ister misin?" dedi. Bizim kız, hemen "Hayır, teşekkür ederim" dedi, daha önce hiç çikolata yemediğini anlamalarını istemiyordu. Israr etti arkadaşı, aklına bir yalan geldi;  "Benim çikolataya alerjim var" dedi. Bir insanın çikolataya alerjisi olur muydu? Bunu bilmiyordu ama güzel olan arkadaşlarının da bir insanın çikolataya alerjisi olur mu olmaz mı bilmemeleriydi. Şaşırmışlar ve onun için üzülmüşlerdi. O günden sonra her çikolata ikram edildiğinde çikolataya alerjim var dedi. Artık canı da istemiyordu, galiba bu yalana kendisi de inanmıştı. Bu durum böylece devam etti lisede de herkese aynı yalanı söylemeye devam etti; çikolataya alerjim var!  Anlamsız bir şekilde çikolataya küsmüştü, çok istediği zamanlarda alamamıştı ya hani onu şimdi de almak istemiyordu. Nedensiz bir gurur işte. Bir gün bu saçma gurura son vermek istedi nasıl olsa kimse içinden geçenleri bilemezdi, hadi ama bir tane alabilirim dedi kendi kendine. Sahilde yürüyordu, yalnızdı, etrafta kimse de yoktu, bir kaç damla gözyaşı aksa bile kimse nedenini anlamazdı.  Bir büfeye yaklaştı, "Bir çikolata verir misiniz?" dedi. Aldı ve uzaklaştı, çocukluğunda boş paketlerine uzun uzun baktığı çikolata elindeydi ve kendini çok tuhaf hissediyordu. Paketi açtı ve bir ısırık aldı ama yutamadı, çok şekerliydi, tadını sevmemişti, biraz da acı gelmişti, ilk kez yediği için olabilir miydi? Bilmiyordu, ama sevmemişti işte.  Yüzünde kocaman bir tebessüm belirdi, demek ki bu zamana kadar hiç bir şey kaybetmemişti, almış olsa da zaten yiyemeyecekti. Kendini çok iyi hissediyordu kalan paketi çöpe attı, keşke daha önce deneseydim, dedi, bunca zaman boşu boşuna inat ettiği için kendine kızdı. Ardından mutlu mutlu evinin yolunu tuttu. O günden sonra ona çikolata ister misin diye soran herkese "Çikolataya alerjim var." demek yerine, gururla "Ben, çikolata sevmiyorum." dedi ve bunu söylerken sesi de artık buruk değildi...