Rizeli sanatçılar tarafından çekilen skeci youtube’da seyredince bir hayli güldüm: Kamyonetinin bagajına koyup, eve getirdiği suni gübre çuvallarını pencereden hanımına verirken şöyle diyordu: “Ola kari, habunun tonuna  8500 lira verdum.  Dişari konur mu hiç, çalarlar oni…Al, salonda sakla!”             Şaka bir yana, geçen seneden bu yana fiyatları olağanüstü artan suni gübre fiyatlarını konuşa konuşa bahar ayını yarılamaya az kaldı. Çay bahçelerine gübre verme zamanı geldi. Herkes ton fiyatı 10.000 liraya dayanan gübreyi nasıl alabilirim derdinde. Orta büyüklükte bir çay bahçesi (8-15 dönüm) olan bu gübreden en az 2 ton almak zorunda. Yoksa çayda verim arama. Mayıs kampanyasında normalde dekar başına 500 kg.çay veren tarlalar, eğer gübre atılamazsa belki bunun yarısını bile veremeyecek. Verse de o güzelim altın filizler  yerine “kapara” veya “Kör yaprak” denilen verimsiz çaya mahküm.             Eğer iyi bir emekli maaşı veya kira gibi başka bir yan geliri yoksa çay parasını çoktan yemiş bitirmiş olan üreticinin, 10-15 bin lira nakit para verip, bu gübreyi alma imkanı yok. Gübre toptancıları da veresiye vermeye veya çay parasından almaya razı olurlar mı, sanmıyorum. Kendileri bu şartla alamazlar ki fabrikalardan başka mesele…Görebildiğim kadarıyla bazı kooperatifler kompoze gübreyi tonu 8500 liraya 4 taksit verebiliyor ama bu bile üreticinin yarasına merhem değil. Çünkü mayıs ayından başlayarak ayda 2125 lira taksit ödeyebilmek kolay mı?. Hem de çaydan hiçbir 2022 geliri elde etmeden.             Tek bir ekonomik kaynağa bağlı olan Rize’de çay geliri her şeydir. Bu gelir eğer kesintiye uğrarsa yaygın bir yoksulluk yanında, Araklı’dan Hopa’ya geniş bir kıyı şeridinde ekonominin sekteye uğraması anlamına gelir. Öte yandan Türkiye’de sudan sonra en çok içilen içecek olan çay için, yurt dışına  ödenecek yüzmilyonlarca dolar döviz de cabası.             Bu nedenle acil olarak kooperatifler desteklenerek, taksit sayısı 6’ya çıkarılmalı, ödeme temmuzda başlamalı veya bankalardan üreticiye düşük faizle gübre kredisi verilmelidir.             Tarım işinin ihmale ve şakaya gelmeyeceği acı örneklerle hâlâ anlaşılmadıysa yapacak bir şey yok!