Bu köşede ilimiz ve ulusal eğitim sistemine dair düşüncelerimi paylaşıyorum genelde. Bu düşünceler sadece şahsi görüşüm olmamakla birlikte alana dair okumalarımdan, alanlarında uzman dost ve arkadaşlarımla ettiğim sohbetler ve hocalarımın yol göstermeleriyle elde ettiğim sentezlediğim düşünceler bunlar. Çok şükür ki şimdiye kadar da bir yanılgıya düşmedim.24.04.2018 tarihinde yine bu köşeden ‘Her şey Acil Ama En Acili Bu’ başlıklı bir yazı kaleme almıştım. Yazının ilgili bölümlerini paylaşmak isterin. ‘…….. Özel eğitimde başarıyı arttıran en önemli ilkelerden biri erkenliliktir. Bu ilke özel gereksinimli bireylerin erken yaşta tanılanmaları ve erken yaştan itibaren yoğun şekilde eğitim olanaklarından yararlanması gerektiğini tanımlamaktadır. Özel gereksinimli bireylerin okul öncesi dönemden başlayarak yoğun özel eğitime tabi tutulmaları hayatlarının geri kalan bölümünde bağımsız yaşayabilmelerini destekleyecek bir unsurdur. O nedenledir ki ilimiz şu an aciliyetle özel gereksinimli bireylere hizmet verecek erken çocukluk birimlerine ve özel eğitim anaokuluna ihtiyaç duymaktadır.    Çağımızda bazı gelişimsel yetersizlikler ve farklılıkların görülme sıklıkları artmaktadır. Herhangi bir nedeni belirlenmeyen farklılıklar yetersizlikler açığa çıkmakta bu doğuştan veya doğum sonrasında da oluşabilmektedir. Bu durumla karşılaşan aileler ne yapacaklarını bilememekte çare aramakta. Çoğu zamanda umut vaat eden ama bilimsel açıklaması olamayan çarelere başvurmaktadırlar. Oysaki şu artık bir gerçektir ki bazı yetersizliklerin ve farklılıkların yoğun özel eğitim haricinde bir çaresi bulunmamaktadır.’ İki yıl önce yazıya döktüğüm ama son 5 yıldır özel eğitim alanına dair kafa yoran arkadaşlarımızla dillendirdiğimiz en önemli şey özel gereksinimli bireyler için ilimizde erken çocukluk birimi ve bir özel eğitim anaokulunun açılması gerekliliğiydi. Zira küçük yaşta yoğun ve nitelikli bir özel eğitim programına tabi tutulan özel gereksinimli bireylerin bağımsız yaşam becerilerini kazanabilmeleri bilimsel bir gerçek olarak karşımızdaydı. İki senedir yoğun olarak dillendirdiğimiz ardında koştuğumuz bu düşünce bir hayal olarak görülüyordu. Lakin öyle olmadı Milli Eğitim Bakanlığı geçen hafta 81 ile gönderdiği yazıyla her ilde bir özel eğitim anaokulunun açılması gerektiğini emretti ve zorunlu tuttu. Bütün veriler ve bilimsel gerçeklerle gerekliliğini savunduğumuz bu durum iki yıl önce kabullenilmiş ve sahip çıkılmış olsaydı Rize bu alanda öncülerden biri olacaktı şimdi ise zorunluluktan dolayı açması gereken 53 ilden biri haline dönüştü. İster öyle ister böyle olsun ilimizde bir özel eğitim anaokulunun açılması özel gereksinimli çocuklarımızın üstün yararı için iyi bir gelişme. Ama zannımca asıl savaş şimdi başlıyor. Zira yeni okul nereye açılacak veya var olan bir okul bir bina mı dönüştürülecek bunlar cevap bulması gereken sorular. Siyasal irade verilen kararların arkasında duracak mı veya destekleyecek mi? Bunlar şimdilik belirsiz. Şunu söylemeliyim ki bu alana dair atılacak geç adımlar yarın daha büyük maliyetlerle karşımıza çıkacak ve giderilmesi güç sorunlara yol açacaktır. İki yıl önce yazdığım yazının gereğinin bu gün yapılabilecek olması gururumu okşasa da özel gereksinimli bireylerden çalınan zamana dair üzüntüm hiç eksilmeyecek.