Bir süre önce Rize’nin yüksek tepelerini, köylerini dolaştım. Gördüğüm manzara oldukça iç karartıcıydı. Bilhassa iç bölgeler adeta terkedilmiş gibiydi. Açık bir hane bulmak neredeyse imkânsızdı.  Demek ki yaz mevsimi gelinceye kadar buralarda oturan bir tek hane halkı bulmak mümkün değil. İkizdere Ovit tüneline gidinceye kadar sadece gelip giden bir iki arabaya rastlayabildik. Yollarda in, cin top oynuyordu. Özetle; bunca para harcayıp yapılan yollar, köprüler tüneller sadece yazın bu bölgelere gelenlere hizmet veriyor. Adeta onlar için yapılmışlar. Rize’nin bu bölgeleri ancak yazın insan yüzü görüyor. O da çayımız nedeniyle. Eğer çayımız olmazsa Rize’nin köyleri, yüksek tepeleri güneydoğunun boş ovalarından farksız, viraneye döner. O nedenle çayımızın kıymetini bilelim. Zira, Rizenin hayat damarının çay olduğu her şeyiyle çok açık. Ancak, çay yıl boyu köylerimizin canlı kalması için yeterli değil. Çayımızın yaz ürünü olması bir şans ve insanlar hem yazı köylerinde geçirmek, hem de çaylarını toplamak, toplatmak için buralardaki evlerine geçiyorlar. Mevsim uygun olmasa belki de birçok kişi çayıyla ilgilenmez, köyleriyle irtibatı tümden keserdi. Özetle; köylerimizi yıl boyu hareketli, canlı tutmanın yollarını aramalıyız. Köylerimiz sadece yazlık bir yer olarak kalmamalı. Eğer böyle olursa yollara, köprülere, tünellere dökülen paralara yazıktır. İktidarlar, insanları şehirlere yığmaktan vazgeçmeli ve köyleri yeniden diriltmenin çarelerini aramalılar..